अल्छी नेताहरु कुम्लो बोकी ठिमीतिर

मिलन चौतारी

संविधानसभाको बैठक एकछिन बस्ने, उतिखेरै उठ्ने, हाँसीमजाक कुरा मात्रै हुने, तर निर्णय केही नहुने भएपछि विवादित विषयमा सहमति खोज्ने जिम्मा तीन दलका तीन शीर्ष नेताहरुलाई दिईयो । तीन नेताहरुलाई फूमन्तर गरेर सबै विवाद मिलाउँछन् भन्ने पत्यार त कसैलाई पनि थिएन । त्यसमाथि तीन दलको काम गराईको पारा सबैलाई राम्रैसित थाहा थियो । विवाद मिल्न नसेको अरुको कारण होइन, तिनै तीन दलका शीर्ष नेताहरु नै हुन् । समितिमा बसेपनि छुट्टै बसेपनि उनीहरुबीच सहमति नहुँदासम्म केही कुरा अघि बढ्दैन । तैपनि एउटा प्रयोग गरिटोपल्नुथियो, त्यही भयो । तीन दलका तीन नेताहरुले विवादित विषयमा सहमति खोज्नको लागि काम बाँडफाँड भयो ।

आफ्नो थाप्लोमा जिम्मेवारी पाएपछि त मान्छे अरु सबथोक छाडेर त्यही काममा मात्रै ध्यान दिन्छ । झिनामसिना काममा लाग्दैन । जिम्मामा आएको मुख्य काम कसरी फत्ते गर्ने भन्ने ध्याउन्नमा लाग्छ । आफ्नो जिम्मामा आएको काम छाडेर अन्त लाग्न उसलाई फुर्सद नै हुँदैन । तर आआफ्नो भागमा परेको काममा भन्दा नेताहरुको ध्यान अन्तै छ । पहिले जस्ता थिए, अहिले पनि उस्तै छन् ।

हुन त अहिले गरेको बाँडफाँड पहिलेेदेखिकै जिम्मेवारी काम हो । पहिले सामुहिक रुपमा गर्नुपर्ने थियो, अहिले भाग लगाएको मात्र । त्यसमाथि एउटाको जिम्मेवारीमा अर्कोको भूमिका नै हुन्न भन्ने होइन । प्रचण्डको भागमा परेको शान्ति प्रकृयाको कामले सुशील र झलनाथलाई पनि छुन्छ । सुशील र झलनाथको कामले प्रचण्डको पनि सम्बन्ध राख्छ । अर्थात तीनै जनाले आआफ्नो भागमा परेको काम गर्दा अर्कोको चित्त बुझ्छ कि बुझ्दैन भनेर ख्याल गर्नुपर्ने हुन्छ । त्यसैले यो जिम्मेवारी झनै महत्वपूर्ण र जटिल छ ।

तर नेताहरुले यति ठूलो महत्वको जिम्मेवारीलाई पनि हावा पारामा लिएका छन् । डेढहप्तासम्म त यिनले केही नै गरेनन् भन्दा पनि हुन्छ । प्रचण्डको एउटा प्रस्तावमा त सहमति भयो, तर खनाल र सुशीलले लिखित प्रस्ताव नै बुझाएका छैनन् । त्यसमाथि एमालेमा पहिले माधव नेपालले जिम्मेवारी पाएका थिए । अहिले उनको जिम्मेवारी खनालले लिएका छन् । त्यहींभित्रै छ टकराव । दुई नेताको हानथापका कारण सहमतिको प्रस्ताव कसले लेख्ने भन्ने विवाद हुनै नै भयो । उता कांग्रेसका सुशीललाई लेख्ने भनेको साह्रै अल्छीलाग्दो काम । जसरी पनि गर्नैपर्ने बाध्यता भएको भए सहयोगीहरुबाट भएपनि गराउँथे होला । तर गरेपनि हुने नगरेपनि हुने भएपछि किन टाउको दुखाइरहने ? त्यसैले यिनीहरु पहिले जुन ठाउँमा थिए, अहिले पनि त्यहीं छन् ।

कुखुरा पहिले कि चल्ला भन्ने पारामा यिनीहरु अझै शान्ति कि संविधान भनेर दोहोरी गाइरहेका छन् । छिटै विवाद मिलाएर अड्किएको काम अघि बढाउनुपर्ने हो । तर काम गर्नुपर्ने जिम्मेवारी पाएका नेताहरु थाल्न लागेको काम पनि बीचमै छाडेर मेला, महोत्सवको रमझममा लागेका छन् । बिहीबार शीर्ष बैठक छोडेर प्रचण्ड र प्रधानमन्त्री लुम्बिनी हानिए । प्रधानमन्त्री अझै बाहिरी जिल्लाकै दौडधूपमा व्यस्त छन् । प्रचण्ड र खनाल पनि भाषण गर्न यताउता कुदिरहेकै छन् । त्यसमाथि एमालेलाई अहिले आन्तरिक भेलाकै चटारो छ । उसै त अल्छी त्यसमाथि बरालिने मति । काम कुरो एकातिर छाडेर कुम्लो बोकी अर्कैतिर दौडिएका अल्छी नेताहरुको यही पाराले फेरि पनि बेलैमा संविधान बन्छ भनेर कसरी पत्याउने र खै ?